Wat bijna niemand weet over mij

Over het algemeen ben ik best een open boek. Op mijn site schrijf ik zelfs ergens 'you get what you see & you get what you get'. 

Wat bijna niemand over mij weet, is dat ook ik een behoorlijk weg heb gelopen om te komen waar ik nu sta.
Al mijn hele leven ben ik slechthorend. Ik heb hoge toonverlies; alle tonen boven een bepaalde frequentie bestaan niet als ik mijn hoortoestellen niet draag. Denk aan krekels en vogeltjes, maar ook bijvoorbeeld het piepen van de vaatwasser en het muziekje van de wasmachine als die klaar zijn.

Het verlies van hoge tonen betekent allereerst dat de spraakverstaanbaarheid beperkt is. De waarneming van het geluidsniveau kan ook niet beperkt zijn, maar wel anders klinken. Het lijkt voor de betroffen personen alsof de mensen in hun omgeving ‘mompelen’. (bron: audibene.nl)

Het is niet rampzalig, zeker niet. Het was wel makkelijker geweest als ik in de huidige tijd was opgegroeid, met de technologie van nu. Natuurlijk droeg ik hoortoestellen, maar die maakten in die tijd (ik ben uit '84) het geluid alleen luider en niet duidelijker. Je verstaat het dus nog steeds niet, alleen dan harder. Mijn vader heeft dit een tijd geleden benoemd als 'je was altijd alleen in een groep'.

Ik ben namelijk wel een vriendelijk mens met een gevoel voor humor, dus vriendinnen waren er wel. Mijn onzekerheid werd vooral gevoed door de kleine dingetjes die ik miste. Waren twee vriendinnen samen aan het smoezen of zelfs aan het giechelen ? Dan moest het wel over mij gaan. Leuke grapjes hoorde ik altijd pas als iedereen uitgelachen was en mij de grap nog eens 1-op-1 was verteld. Teksten van liedjes gingen vaak volledig langs me heen.
Toen ik naar de middelbare school ging, ben ik gestopt met hoortoestellen dragen, omdat het toch niet hielp - en met bril en beugel wilde ik niet ook nog hoortoestellen! 

Dat ik ooit geslaagd ben op de Havo, mag gerust een klein wonder heten. Ik moest eigenlijk bij elke les vooraan zitten (en dat deed ik natuurlijk niet) en met al het rumoer van een grote middelbare school had ik in m'n eentje nooit geweten welke toetsen me te wachten stonden. Gelukkig kwam ik na Havo 2 bij een van mijn BFF's 4-ever in de klas - we waren min of meer tot elkaar aangewezen, allebei waren we 'over' en wat een geluk hebben we daarmee gehad zeg. En wat zeiden we na een paar weken tegen elkaar? "Ik dacht dat je een echte bitch zou zijn." Dat bleek dus aan beide kanten reuze mee te vallen.

Toen ik met veel gebluf, geluk en het dagelijkse spel 'Gok de vraag' geslaagd was voor de Havo, ging ik naar het Hbo om maatschappelijk werker te worden. Met vrij weinig moeite het theoretische gedeelte afgerond (daar heb je geen oren voor nodig) en toen moest ik gaan stagelopen in het derde jaar... Ook daar kwamen de oude problemen weer naar boven. Ik kon gewoon onvoldoende meekrijgen waar het over ging, ik vond geen aansluiting, en overall was ik te jong om al maatschappelijk werker te worden. Met amper nog levenservaring kon ik me nooit inleven in de mensen met wie ik in gesprek ging.

Ik legde me daarbij neer en zocht een coach, die ook deze moeilijkheden met mij besproken heeft. Uiteindelijk heeft hij me weer op weg geholpen en kon ik verder met mijn leven. Ik werd management assistant, een baan die veel geschikter voor me was. Lekker dingen regelen, hard typen, gewoon leuk! Toen ik stage ging lopen bij een internationaal instituut, werd het eindelijk duidelijk dat het tijd was om weer aan de hoortoestellen te gaan. Ik hoorde de deurbel niet eens, laat staan dat ik een fatsoenlijk gesprek kon voeren met internationale tech-studenten. 

De eerste tien dagen waren een verschrikking. Ik hoorde alles. Echt alles. Van het geritsel van blaadjes tot het kraken en piepen van boterhamzakjes in de bus. Echt afschuwelijk. Toen ik eraan gewend was, werd mijn leven toch een stuk aangenamer. En bleek gehoor veel meer invloed te hebben dan ik dacht. 

Onder andere dat was aanleiding om mijzelf beter te leren kennen. In de jaren die erna volgden, keerde ik nog regelmatig terug naar de coach, volgde ik een intensieve assertiviteitstraining en deed ik vele, vele oefeningen om mijn grenzen te ontdekken en aan te geven. Dat in combinatie met spirituele ontwikkeling en steeds betere technologie maken dat ik mezelf tegenwoordig steeds beter versta - letterlijk en figuurlijk. En dat wens ik iedereen toe!